Wandelen is mijn favoriete activiteit op landgoed Twickel. Lekker lopen over de open es of in de beslotenheid van het bos. Zon op het gezicht of harde wind om de oren. Dit najaar begaf ik mij binnen de muren van het kasteel voor een concert van Delden Klassiek.
Het voelde al als een feestje toen we naar de opengezette deur van het verlichte kasteel liepen. We werden verwelkomd met een hand van Alexander van den Tweel, medewerker beheer en behoud. Zo’n gebaar maakt het bezoek al persoonlijk. Nog leuker werd het toen de dienstdoende vrijwilliger ook nog een bekende bleek te zijn: Chantal Ophuis die met mij in de redactie van het Twickelblad zit.
We nestelden ons in de Benedengalerij waar alle stoelen in een halve cirkel rondom de vleugel stonden. Zachtjes hoorde je de elf klokken in de ruimte tikken. Omdat het slaan van het hele of halve uur de muziek ernstig zou verstoren, hangt Alexander bij een concert telkens gewichtjes aan de hamertjes. Die kunnen de bel dan niet meer raken.
Zanger en pianist hadden prachtige liederen op het programma. Schumann, Schubert, Ravel. Het mooiste waren een paar werken van Duparc, een componist die ik niet kende. Ik sloot mijn ogen. Dat doe ik regelmatig bij concerten. Dan hoor ik de muziek veel beter, niet afgeleid door visuele prikkels. Nu was het extra noodzakelijk omdat de zanger een bijzonder levendige mimiek had. Hij sperde zijn ogen wijd open als de tekst dramatisch werd of kneep ze juist half dicht als de woorden om meer rust vroegen. De intieme ruimte versterkte het dramatische effect van zijn optreden. Als zijn presentatie mij weer teveel werd, liet ik mijn oogleden zakken en genoot blind van stem en vleugel.
In de intermezzo’s werd het niet stil. Dan vulde het getik van de klokken de ruimte. Als de lichte hartslag van andere wezens. We waren op bezoek in het rijk van de tijdgoden. Hun klanken klonken vriendelijk.
Deze week versierde ik de kerstboom. Terwijl ik de ballen ophing, realiseerde ik me opnieuw hoe snel de tijd voort ijlt. Dat kan beangstigend zijn omdat je de tijd nooit meer kunt terugdraaien. Maar dáár, in het kasteel, gaf het continue getik van de klokken juist rust. De tijd bracht vrede.
Hiska Bakker