Therapeutisch wandelen
Door mijn rug gegaan. De nieuwe houtmand heeft meer inhoud dan de vorige. Ik vulde hem tot het randje en droeg hem naar binnen. Toen ik hem neerzette naast de kachel deed mijn rug KRAK. De volgende ochtend bleek lopen, zitten, liggen uiterst pijnlijk. Maar na drie dagen in en om huis scharrelen -beweging is belangrijk bij rugpijn- wilde ik de es van Twickel weer zien. Het kleinste rondje, ongeveer 25 minuten in normale wandelpas.
Ik vorderde traag. Bij te grote stappen deed het zeer. Na een paar honderd meter moest ik al baliekluiven bij de railing over het viaduct. Een voorbijganger vroeg bezorgd of zij haar auto voor mij moest halen.
Voetje voor voetje verder. Gelukkig lag er een kapotte rioolbuis langs de weg. Na een paar minuten zitten toch weer verder, de es op.
Door het lage tempo zag ik hoe mooi de paardenbloemen en het hondsdraf bloeiden. Boven het land buitelden twee kieviten. De zon scheen steeds krachtiger.
Even leunen tegen een boom. Eindelijk bereikte ik het bankje op de es dat herinnert aan de Eschschool. Nog nooit zat ik daar. Nu was ik blij te kunnen rusten onder de grote boom. Ik ontdekte hoe mooi de bladeren uit de knoppen tevoorschijn kwamen. In de verte hoorde ik een fazant schreeuwen. Dat deed me denken aan een ochtend, eind maart, toen ik op de es een paartje fazanten had gezien. In ruim twintig jaar was ik daar nog nooit een fazant tegengekomen, terwijl die er pakweg vijftig jaar geleden volop scharrelden.
Mijn volgende stop was bij de watertoren. Daar ligt een eikenstam die je als bank kunt gebruiken.
Over 2,5 kilometer deed ik 2 uur. Zelden zo onthaast thuisgekomen. Ik strekte mij uit voor de houtkachel, naast de nieuwe mand, en viel in slaap.
Hiska Bakker