Klauwen in de sneeuw
Een verzetje in deze coronatijd? Tja, je kunt natuurlijk vuurwerk gooien naar ME’ers, maar ik loop daar niet warm voor. Wat dan wel? Mijn strategie: elke dag iets leuks verzinnen. Een ander blij maken. Het leven verlichten.
En soms word je zomaar een cadeau in de schoot geworpen. Een onverwachte belevenis die de monotonie van mijn coronabestaan volledig doorkliefde, was de plotselinge kou en sneeuw! Wie had verwacht dat het nog zo winters zou worden?
Toen ik op zaterdag 6 februari de voorspellingen voor de laagste temperaturen zag (-15 graden), steeg mijn Elfstedenkoorts prompt.
Zondag schoof ik de gordijnen open en zag een witte wereld. Ondanks de striemende oostenwind zijn we gaan wandelen. Midden op de weg, want auto’s waren er nauwelijks. De enkeling die zich op vier wielen waagde, reed stapvoets of zat direct vast. Dat zag je mooi op een dronefoto die de NRC publiceerde: de Lage Eschweg met daarop geblokkeerde auto’s. Door de heg naast het asfalt was de stuifsneeuw op sommige plekken tot bijna een meter hoog gewaaid. Zelfs een paar dagen later is rijden daar nog onmogelijk. Wandelaars lopen door het weiland. Langlaufers glijden voorbij op latten.
Mijn schaatskoorts zakt echter na elke wandeling over Twickel: het stromende water is nog nauwelijks bevroren. Vrijwilligers hebben de ijsbaan inmiddels wel geveegd. Binnenkort gaat die open voor leden. Ik hoop ook dat veel kinderen daar de ijzers kunnen ombinden. Misschien wel voor het eerst in hun leven glijden, vallen, glijden.
Nu de pandemie het uiterste van mijn veerkracht vraagt, ga ik elke dag in de sneeuw op stap. Op het witte weiland van de es zie ik allerlei sporen. Hazen kan ik herkennen. Maar ik zie ook een soort klauwen in de sneeuw: roofvogels die zich tevergeefs op een prooi hebben gestort? Soms een verzameling kleine veertjes: een vogeltje vertrok naar de eeuwige jachtvelden. Dat zijn mijn huidige verzetjes.
Hiska Bakker